เดินเที่ยวง่ายๆสบายใจเฉิบที่อนุเสาวรีย์สามกษัตริย์
แท็บหลัก
จริงนะ เวลาพูดว่าเที่ยว คนเราก็ชอบคิดให้ยุ่งยาก ต้องวางแผน ใช้เงินเยอะ ต้องลางาน บลาๆๆๆๆ ที่จริงมันก็เป็นไปตามนั้น คุณได้อย่างที่คิดเลย แต่ถ้าคิดให้มันง่าย สบาย ใช้ชีวิตเหมือนไปเที่ยวทุกวัน เวลาน้อยก็ยังเที่ยวได้ ไม่มีเงินก็เที่ยวได้ คิดแบบนี้ คุณก็ได้แบบนี้เหมือนกัน คนเราต่างกันแค่ความคิดเท่านั้นเอง
ผมมีธุระต้องไปประชุมแถวๆ อนุเสาวรย์สามกษัตริย์ จุดที่นัดกันคือ หลังคุกเก่า ห่างไปประมาณห้าร้อยเมตร ความที่เป็นคนตรงเวลาก็ไปถึงก่อน และดันจำเวลาผิดไปครึ่งชั่วโมง เขานัดหกโมงครึ่ง เราไปซะห้าโมงห้าสิบ เวลาเหลือสิครับ เอาไง ลูกชายไปด้วยก็ชวนกันเดินเที่ยวซะเลย จอดรถไว้ แล้วเดินเอา ลูกก็งงๆ เราบอกเดินก็เดิน ระหว่างทางเขาก็สงสัยถามนั่นนี่ไปเรื่อย สนุกดี มันจะถามเยอะไปไหน ผมก็บ้าจี้นะ ถามมาผมก็ตอบ คุยกันไปตลอดทาง
งานเปิด Chiang Mai Fest อะไรสักอย่าง
มีเสียงเพลงดังมาจากทางสามกษัตริย์ เราไปดูกันว่ามีอะไร เดินสักพัก ลูกชายบ่นเหนื่อย หิวน้ำ เราก็ขำมันนะ อะไรวะเพิ่งจะได้นิดเดียว ก็ให้กำลังใจสู้ๆจะถึงละ ปรากฎว่ามีงานเปิดพิธี Chiang Mai Fest จัดโดยออกาไนซ์เจ้าที่โด่งดัง (ทางไหนไม่รู้นะ) เป็นโชว์ดนตรีทางแถบเอเชีย ไม่น่าสนใจเท่าไหร่ พิธีเปิดก็คงเลทตามคาด มองๆดูว่า มีน้ำและอาหารฟรีแจกหรือเปล่า จะพาลูกชายไปกิน ปรากฎว่าไม่ฟรีครับ เขาขาย จ๋อยแดกเลย หิวน้ำมาก เงินกรูอยู่ไหน เอาติดตัวมามั้ยเนี่ย
คนที่ตื่นเต้นก็เป็นฝรั่ง คนไทยที่แสดงทำหน้าเซ็งมาก
เอาไงดี ทำเนียนไม่ได้ละ ล้วงกระเป๋า เออ เอาเงินมานี่หว่า ดูๆไปไม่มีอะไรน่าสนก็เดินอ้อมไปอีกทาง เจอรถเข็นขายโรตี ของโปรดเจ้าลูกชายรีบวิ่งไปซื้อเลย ขอสองด้วยนะ คนขายเป็นแขกตามระเบียบ รอสักพักก็ได้มาสองจาน โรตีประหลาด ราดช๊อกโกแล๊ตด้วย
ร้านอยู่หัวมุมถนนเลย ขวางการจราจรมาก ไม่สนโลก กรูเป็นแขก
สองจาน ซัดเรียบคนเดียว
นั่งพักกินที่ด้านข้าง งานพิธีเปิดยังไม่เสร็จ โรงแรมต่างๆพากันมาออกบูธขายอาหาร ก็ท่าทางน่ากินแต่คงจะแพงเหมือนกัน อาหารอินเตอร์ รายได้ชาวบ้าน มันไม่เข้ากัน ชวนลูกเดินต่อดูซิจะเจออะไรอีก
วัดอะไรไม่รู้ อยู่กลางถนนเลย สีดำแปลกตาดีมาก
รั้วศาลากลางเก่าสวยงามดีนะ เพิ่งสังเกตุจากการที่ได้เดิน
เดินมาเจอวัดที่ศาลาขวางถนนอยู่หนึ่งเลน คือรถต้องขับหลบศาลานี้ คงจะมีอะไรสำคัญมากๆอยู่ในนั้นแน่ๆ ทำไมเขาทาสีดำนะ มันสวยจัง ลูกผมก็ชอบ ขอถ่ายรูปไว้หน่อย เดินช้าๆมองดูฝรั่งเดินไปมา ลูกผมก็พูดอังกฤษไม่หยุด ฝรั่งก็มอง ผมก็เนียนพูดอังกฤษกับลูกไปเลย วันนี้กูเป็นเวียตนามวันนึงละกัน ไม่ก็มาเล แล้วแต่พวกมึงจะคิดละนะ
เดินเรื่อยๆอ้อมกลับมา ไปกลับไม่น่าจะเกินแปดร้อยเมตร ได้ความรู้สึกแบบ slow life เห็นคนเดิน คนจูงหมามาอึหน้าบ้านคนอื่น คนเบื่อ คนยิ้ม คนขายของ คนปิดร้าน คนมองคน คนพาลูกเดินเล่น เพียงแค่นี้ก็ถือเป็นการหย่อนใจที่ดีมากแล้วทีเดียว มีโอกาสลองเดินเที่ยวกันดูนะครับ
แผนที่จงตามไปเดินโดยพลัน
No comments:
Post a Comment